"Wyśnione miejsca" Brenna Yovanoff

Tytuł.: Wyśnione miejsca

Tytuł oryginalny.: Places no one knows

Autor.: Brenna Yovanoff

Ilość stron.: 360

Tłumaczenie.: Adriana Sokołowska-Ostapko

Wydawnictwo.: Otwarte/Moondrive

Data wydania.: 17 sierpnia 2016

Kategoria.: Literatura młodzieżowa, YA

,,Są dwie Waverly.
Pierwsza: ma nieskazitelny wygląd, popularnych przyjaciół, najlepsze oceny w szkole i świetne wyniki w sporcie.
Druga: to tajemnicza dziewczyna, która zagłusza myśli bieganiem do utraty tchu. W nocy zastanawia się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby zrzuciła maskę, którą nosi za dnia.

Jest dwóch Marshallów.
Pierwszy: bad boy, który nadużywa alkoholu, ryzykując wydalenie ze szkoły. Nie ma to dla niego znaczenia – w końcu jest nikim.
Drugi: ten, który czuje więcej, niż przyznaje sam przed sobą. Zmaga się z ciężarem, o którym inni nie wiedzą.

Waverly i Marshall spotykają się… we śnie. Jest to miejsce, gdzie oboje mogą być sobą. I gdzie dotyk wydaje się równie prawdziwy jak na jawie. Czy odważą się swoje wyśnione miejsca zamienić na rzeczywistość"

    Szczerze, gdybym zobaczyła Wyśnione miejsca w księgarni i przeczyta zacytowany opis, to zapewne od razu odłożyłabym ją na miejsce. Co prawda okładkę ma śliczną, przyciągającą wzrok, nawet jeśli nie lubię zdjęć ludzi na okładkach, to ten zarys fabuły by mnie odrzucił. Bądźmy rozsądni - kojarzy się z typowym, przejedzonym już motywem bad boy&grzeczna uczennica. Ot, taka historyjka jedna z wielu, mająca za zadanie przynieść trochę rozrywki nastolatkom. Coś bez głębi. Bez przekazu. Nic ciekawego. 

,,Żeby znaleźć kogoś, kto naprawdę cię rozumie, trzeba mieć farta, ale potem wszystko zależy od ciebie. Jeśli pokazujesz ludziom, że są dla ciebie ważni, zapamiętają to.''

    Przedstawię Wam teraz moją teorię na temat tego, o czym jest ta książka. Wyśnione miejsca to opowieść o dwójce ludzi, których różni opakowanie, a łączy wnętrze. Cytując autorkę, przeciwieństwem wody nie jest ogień, a lód. 

    Waverly jest typem grzecznej, miłej dla oka dziewczyny, znanej z dobrych ocen i automatycznego uśmiechu na twarzy, godnego kasjerki w sklepie wydającej resztę. Nie angażuje się emocjonalnie, podchodzi do wszystkiego z dystansem i trzyma się blisko ze swoją najbliższą przyjaciółką Maribeth. Miejscami niesamowicie mnie irytowała, nie dostrzegając tego, że uczucia i emocje są niesamowicie ważne. Odpychała to wszystko od siebie, przyjmując maskę porcelanowej lalki, odpornej na cały świat. Było tak tak bardzo wymuszone i nieautentyczne, że momentami miałam ochotę strzelić ją w twarz. 

    Co się tyczy Marshalla, to jego miałam ochotę owinąć w puchaty kocyk, dać herbatki i posadzić na kanapie, co chwila klepiąc po główce, zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Ludzie widzieli go jako "tego złego, bad boya jakich mało", ja zaś widziałam w nim zagubioną istotę, której trzeba pomóc. Zamykał się w sobie, odsuwał od ludzi, zadręczał negatywnymi uczuciami, szukając zapomnienia w alkoholu i narkotykach. Ten wizerunek niegrzecznego chłopaka pasował do niego, krótko mówiąc, jak pięść do nosa. 

,,Gdy zaglądam w oczy Marshalla, mam wrażenie, że patrzę na metaforę, na wersy T.S. Eliota albo Oscara Wilde'a. W jego spojrzeniu czai się ten sam błysk, co w inteligentnych, cynicznych wierszach. W każdej książce, w której skrycie się kocham."

   Według bohaterów nie mogą oni ujawnić światu, jak bardzo ich do siebie ciągnie. [Według mnie to totalna bzdura, no ale okeeeej, niech im będzie.] Dlatego za sprawą pewnej tajemniczej rzeczy, Waverly przenosi się do Marshalla nocą, kiedy światła gasną, a ich prawdziwe twarze mogą czuć się bezpieczne. Balansują wtedy na granicy jawy i snu, w czym jestem trochę zagubiona, ponieważ autorka w żaden sposób nie wyjaśniła, jak Waverly robi to, że znajduje się akurat obok Marshalla nawet w najmniej oczekiwanych momentach. Dla mnie jest to czymś w stylu teleportacji rodem z fantastyki i akurat tego jej zazdroszczę. 

,,ZAGINĄŁ JEDNOROŻEC
Ktokolwiek widział, niech idzie do lekarza. Kompletnych popaprańców przyjmują poza kolejką."

    Mam naprawdę mieszane uczucia co do tej pozycji i nie potrafię zdecydować czy mi się podobała, czy nie. Cały wątek wydaje się ciekawy, jednak moim zdaniem niedostatecznie rozwinięty i trochę zaprzepaszczony. Zupełnie jakby autorka nie doceniła swojego własnego pomysłu i postanowiła znacznie okroić opisaną historię. Bardzo polubiłam Marshalla, ale to głównie z osobistych powodów, ponieważ jego słowa i to, jak się zachowywał kojarzą mi się z czymś przyjemnym. Główna bohaterka mnie irytowała, co jest dość częstym zjawiskiem, wydawała mi się z jednej strony taka sztuczna i wymuszona, a z drugiej przesadnie wyidealizowana. Postacie poboczne zostały wykreowane tak, aby idealnie wtopić się w tło powieści, pasując do całej fabuły, lecz do tego nie mam większych zastrzeżeń. 

   Gdyby nie to, że czyhałam na Wyśniony Moondrive Box, to nie sięgnęłabym po tę książkę i pewnie nawet bym nie żałowała. Nie mówię, że była zła, bo jednak potrafię ją docenić, jednak cała fabuła wydaje mi się lekko naciągana. Jednak nie emocjonuję się zbytnio takimi historiami. 

    Trzymajcie się kluski, polecam jagodzianki z biedronki, bo dobre są. 🐈

    ~ S.