#Wyzwanie.: Jak zaczęła się moja historia z czytaniem?

    Na samym wstępie zapraszam Was serdecznie na bloga Jadwigi [TU KLIK], gdzie opisane jest wyzwanie, dotyczące naszego pierwszego razu z książką. Ot, takie małe wyzwanie. :)

 ~ 🐈 ~ 

   Wydaje mi się, że w życiu każdego książkoholika nadchodzi ten przełomowy moment, w którym zaczyna bzikować i zakochuje się w książkach. Może to nastąpić już w dzieciństwie, podczas czytania bajek na dobranoc, albo pewnego pięknego dnia w ręce wpada ta jedna, wyjątkowa książka, od której wszystko się zaczyna. 

   Świat staje na głowie. Szukamy więcej pozycji. Zarywamy noce. Wdychamy ten piękny zapach. 

  Jako dziecko nie lubiłam czytać i aż do gimnazjum trwałam w przekonaniu, że czytanie jest najzwyczajniej w świecie nudne. Po prostu byłam nieświadoma. Co prawda jako taki mały mały, zupełnie mały szkrab miałam swoją ukochaną książeczkę Puc, Bursztyn i goście, ale bardziej wciągało mnie przyglądnie się ilustracjom psów, aniżeli czytanie. Bardzo lubiłam też, kiedy ktoś czytał mi do snu.  Przypadło mi też do gustu kilka lektur z okresu podstawówki, jak Hobbit. Potrafiłam usiąść i przeczytać jedną, cienką książkę na raz (pozdrawiam serdecznie Opowieści z Narnii <3), co niezwykle cieszyło moją mamę, również lubiącą czytać (raz, kiedy była jeszcze dzieciakiem, to o mało co nie spaliła domu, czytając przy świeczce. Taaki był z niej śmieszek ^^). Jednak mimo wszytko nie czułam tego przyciągania, a moje serce nie biło szybciej. To były dla mnie jedynie kartki, pokryte drukiem.

 ~ 🐈 ~

   Mój światopogląd zmienił się jakoś po pierwszej czy tam drugiej klasie gimnazjum. W wakacje często odwiedzała mnie kuzynka. Przyjeżdżała zazwyczaj na kilka dni i czasami przywoziła ze sobą jakąś książkę (której i tak zazwyczaj nie czytała, więc za bardzo nie wiem po co taszczyła ze sobą te książki). Pamiętam, że raz wzięła Zamianę R. L. Stine i to była najbardziej pokręcona książka, z jaką w tamtym czasie miałam do czynienia. Ale to nie od niej dostałam bzika. Niee. Jeszcze kiedy indziej przywiozła ze sobą grubą (jak na tamtą, młodą, czternastoletnią mnie to niecałe 500 stron to było niesamowicie dużo), granatową powieść z brzydkim smokiem na okładce. Zaciekawiłam się, tak po prostu, i kiedy jeszcze tego samego wieczora, tuż przed snem, przeczytałyśmy sobie na głos prolog, to całkowicie odleciałam.

   Tak. Mój bzik zaczął się od Eragona Ch. Paoliniego.

 

    Pomimo tego, że wcześniej miałam już do czynienia z powieściami z gatunku fantasy, to dopiero po przeczytaniu Eragona doszło do mnie, że to fantastyka jest moim przeznaczeniem. Spędziłam nad nim trzy cudowne dni, zamknięta w swoim pokoju, mając za towarzysza kota, który przyjemnie mruczał i uparcie kładł się na książce. A kiedy skończyłam czytać, to wróciłam do pierwszej strony i zaczęłam czytać od początku. A zapach każdej kolejnej książki porównywałam właśnie z Eragonem. O. Taka wielka miłość. 

   Być może powiecie, że zaraz chwila, przecież Paolini nie pisze jakoś wybitnie, zwłaszcza, że wydał Eragona  mając zaledwie piętnaście lat i tyle zaczerpnął od Tolkiena, że to aż głowa mała. No i macie rację, tylko że dla tamtej mnie to było coś pięknego. Pierwszy raz poczułam taką chemię między mną, a książką, rozumiecie? I mimo, że zawiodłam się na całym cyklu Dziedzictwo, to jego pierwszą część kocham do tej pory.

 ~ 🐈 ~ 

   W sumie czytałam go pięć razy. Zajmuje szczególne miejsce w moim małym, książkowym serduszku, ponieważ dzięki niemu nabrałam ochoty na czytanie. Pobiegłam do księgarni, kupiłam kolejne dwie części i czytałam, czytałam, wciąż czytałam. Potem sięgnęłam po kolejne powieści, pasujące do mojego wieku, jak  Upadli czy Dary Anioła i, kurcze, wpadłam na całego. Zaraz po gimnazjum na całego zaprzyjaźniłam się z moją miejscową biblioteką, gdzie po raz pierwszy miałam styczność z twórczością Stephena Kinga (dziękuję, naprawdę bardzo dziękuję <3) i wieloma innymi pisarzami. Teraz, po tych kilku latach, nadal uważam, że to fantastyka jest mi przeznaczona, jednak nie boję się sięgać po inne gatunki, a lektury szkolne nie były dla mnie żadnym wyzwaniem. Potrafię przeczytać dosłownie wszystko. To super, prawda? 

   No i tak sobie siedzę i piszę, kątem oka zerkając na półkę, gdzie dumnie leży Eragon, w towarzystwie Najstarszego, Brigingra (raany, kto robił te okładki?) raz mnóstwa innych powieści i dziękuję Paoliniemu za to, że stworzył taką książkę, która całkowicie zmieniła mój światopogląd. Gdyby nie ona, nie było by mnie tu teraz. 

   O rany, jak to brzmi. 

   Kluski kochane, opowiedzcie waszą książkową historię.

  Trzymajcie się mocno, nie puszczajcie się tego, czego się trzymacie i nie przechodźcie na czerwonym świetle. 🐈
   ~ S.